Ramiz Rövşen
Yine bu şehirde yüz-yüze geldik,
Ne yapsak, bir başka şehrimiz yok.
Belki de biz mutlu olabilirdik,
Belki, mutluyuz da haberimiz yok.
Ayrıldık kaç zaman geçti bilemem,
Tanıyamadım seni, beni bağışla.
Sensiz yaşayamam, ölürüm sandım,
Ben sensiz ölmedim, beni bağışla!
“Ölmedim” diyorum, nerden bileyim,
Belki de ben sensiz ölmüşüm öyle,
Mezarsız, kefensiz kalmışım böyle.
Belki de o zaman ayrılmasaydık,
Ne ben şimdikiydim ne sen şimdiki
Ayrıldık, şeytanı güldürdük, o an;
Bu yılın, bu ayın, bu tarihinde,
Böylece sokağın bu köşesinde
Beni de seni de öldürdük o an.
Sağımız, solumuz adamla dolu,
Kol kola erkekler, kadınlar geçer.
Kendinden habersiz, ömründe bin yol
Kendini öldüren adamlar geçer.
Kendi öz kanına batan adamlar,
Kan mı? Nerde o kan?
Oysaki, yokmuş?
Herkes günahkardır dünyada, amma
Dünyada kimsenin günahı yokmuş.
Bizsiz yazılmış bu tali, bu baht,
Sapandan atılan bir çift taşız biz.
Belki bu dünyada beş, on yıl değil,
Bin sene öncesi ayrılmışız biz…
Helal yolumuzu değiştik, neden
Şaşırdık, bir başka yoldan giderek.
Bin sene önceki hata yüzünden,
Bin yıllık hataya kurban giderek
Değişmiş yerini belki kış, bahar,
Karışmış dünyanın şehri, kenti.
Belki de rahminde üvey analar
Üvey balaları gezdirir şimdi.
Taliim başkaymış belki de başka
Yolu geçen o kız, anamdır belki,
Belki de oğlumdur bu delikanlı.
Bu yalan ömrümde
Peki sen nesin?
Belki de sevgilim değilsin benim.
Anam mı, bacım mı, ya nenem misin?
Bir tek Allah bilir, neyimsin benim.
Bizi kim atlatır bu ayrılıktan,
Yetişmez yardıma ne yol ne köprü.
Ölüysen, diriysen, neysen, azcık dur
Dur, hiç değilse elinden öpem…
“Ölüyüm, diyorsun ölüyü öpme…”
Elimin içinde, soğuyor elin.
“Allah aşkına öpme diyorsun,
Elimde, sanırım, kan kokusu var.”
Ramiz Rövşen
Uyarlama: Xalide Efendiyeva