Eğer bütün beşeriyet edüvvi-canım ola,
Ürek sukut elemez aldığı metanetten.
Rica-ü xavfa mekân vermerem ger âlimler
Min il de ve’z edeler dehşeti-kıyametten.
Pelengler tuta dövrüm, çekinmerem asla,
Ve ya ki, ve’d edeler devleti-cihanı mene
Ki, bir kese baş eyib eczimi beyan eleyim,
Eğilmerem ne ki, yer, verseler semanı mene.
Yanımda ger dura cellad elinde şemşiri,
Ölüm gücile mene hökm ede olum teslim,
Eyilmerem yene haşa! Ölüm nedir ki, onun
Gücile xelqe heqirane eyleyim te’zim?
Cahanda yox ele bir qüvve baş eyim ona men,
Feqet ne güçlü, zeif bir vücud var, yahu
Ki, hazıram yıxılıb xaki-payinel o her gün,
Öpüm ayağım icz ile. Kimdir o? Nedir o?
Ana!.. Ana!.. O adm qarşısmda bir qultekil
Hemişel secdede olmaq mene fexaretdirl;
Onun eliyle bela behrine yuvarlansam,
Yene xeyal ederem bezmi-istirahetdiri.
Es, ey külek,l bağır, ey behri-biaman,i Iepelenl!
Atıl cahana sen, ey ildir im, alış, parla!
Gurulda, taqi-semavi,i gurulda, çatla, dağıl!
Sen, ey Güneş, yağışın yağdır, ey bulud, ağla!
Bunlar mene eser eylermi? Mütleqa yox!
Yox! Feqet ana! O müqeddes adm qabağmda.i
O pak bağrına bassın meni, desin laylay,
Tebessüm oynadaraq titreyen dodağmda.
Bütün vücudum eser, ruhum eyleyer pervaz,l
Uçar semalara o alemi-xeyaletde.
Yatar, öler bedenim, nitqden düşer bir söz: –
Ana.. Ana… Sene men rağibem itaetde!..
Cafer Cabbarlı